Ik heb altijd graag willen presteren, goede resultaten halen, scoren. En zelfs als ik nu een spelletje met de kinderen doe, kan ik niet goed tegen mijn verlies. Ik kan enorm doorzetten en mezelf pushen, ik leg graag de lat hoog, en dan niet gewoon hoog, maar nog net iets hoger. Dit heeft me veel opgeleverd in mijn leven. Ik heb prijzen gewonnen met projecten en goede beoordelingen gekregen op mijn werk. En eigenlijk begon dat allemaal al op school, bij spreekbeurten, bij proefwerken, met goede cijfers halen of zo’n mooi stickertje van de juf voor netjes schrijven, YES! (Dan mocht je met de groene pen schrijven, echt een hele eer!)

Maar leven op kracht, pushen en doorzetten, dat is niet vol te houden. Het werkt uitputtend. Het is alsof je altijd aan moet staan, altijd bezig, efficiënt om je doelen te bereiken. Wat werd ik er moe van en wat ging ik dan nog harder mijn best doen. Ik heb moeten leren dat ik helemaal niet altijd efficiënt kan zijn. Ik heb ook lummel-tijd nodig. Tijd dat ik niks hoef, geen nuttige dingen doe, maar gewoon op de bank hang, een puzzeltje maak of iets zit te fröbelen. Ik kan niet altijd “aan” staan. (Jij denk ik ook niet?)